Όσα και να ειπωθούν είναι λίγα σχετικά με το βαθμό στον οποίο το Original Alice Cooper Group κυριάρχησε στην Αμερικανική ροκ σκηνή στις αρχές της δεκαετίας του '70.
Ξεκινώντας με το πρώτο επιτυχημένο άλμπουμ τους Love it to Death το 1971 και φτάνοντας στο Muscle of Love του 1973, η μπάντα έγραψε μερικά από τα μεγαλύτερα rock riff όλων των εποχών. Η μπάντα αποτελούνταν από τον ντράμερ Neal Smith, τον μπασίστα Dennis Dunaway, τον Alice στη φωνή και τους κιθαρίστες Michael Bruce και Glen Buxton. Ανέβηκαν στα τσάρτς με επιτυχίες όπως “I’m Eighteen,” “School’s Out,” “Elected” και “No More Mr. Nice Guy.”
Το κλειδί για τον ήχο τους ήταν η ο τρόπος που έπαιζαν με τις Gibson SG ο Bruce και ο Buxton. "Προσπαθήσαμε πάντα να φτιάξουμε όσο μπορούσαμε τα κιθαριστικά μέρη με σημαντικές μελωδίες για τα τραγούδια", δήλωσε ο Dunaway. "Ο Michael είχε έναν καθαρό ήχο και ξεχωριστές νότες, ενώ ο Glen ήταν περισσότερο αισθαντικός και έντονος. Το παίξιμο του Glen ήταν σαν θυμωμένη σφήκα. Σήκωνε τις χορδές και έπαιζε νότες χωρίς να παίζει με την πένα σε κάθε μία απο αυτές. Επίσης χρησιμοποιούσε ένα κουτάλι για να κάνει slide. Έκανε πολλά πράγματα που ήταν ασυνήθιστα. "
Τα φόρουμ κιθάρας είναι γεμάτα με εικασίες σχετικά με τον εξοπλισμό που ο Bruce και ο Buxton χρησιμοποιούσαν για να δημιουργήσουν το χαρακτηριστικό ήχο του συγκροτήματος. Σε συνέντευξή του το 2011, ο Bruce ανέφερε λεπτομέρειες, όπως και ο Smith, μιλώντας για λογαριασμό του Buxton. "Η βασική κιθάρα του Glen ήταν μια λευκή Gibson SG [Custom] με τρεις humbuckers και ένα Bigsby B-5 tremolo", δήλωσε ο Smith. "Ο Michael έπαιζε επίσης με μια μπορντό SG. Ο καθένας είχε έναν πραγματικά διαφορετικό ήχο, ειδικά στην σκηνή. Ο Michael είχε ένα μεγάλο, σφιχτό, στερεό ήχο, ενώ στον Glen άρεσε πολύ να χρησιμοποιήσει το tremolo. Υπήρχε πολύ περισσότερη τζαζ στο παίξιμο του Glen. »(Σημείωση: Ο Buxton έπαιζε επίσης με μια SG Custom απο τις αρχές της δεκαετία του '60, εξοπλισμένη με ένα maestro tremolo.)
Ο Bruce υπογραμμίζει ότι η SG ταίριαζε τέλεια με το στυλ παιξίματός του. "Τα δάχτυλά μου δεν είναι πολύ μακριά και με τις άλλες κιθάρες δεν αισθανόμουν σωστά", είπε. "Παίζω πολύ σκληρά και πιέζω σκληρά τα τάστα. Δεν είναι ακριβώς η χαλαρή αφή που έχει κάποιος όπως, ας πούμε, ο Eric Clapton. Η SG μου επιτρέπει να παίζω με αυτόν τον τρόπο. Θυμάμαι την πρώτη μου SG, η οποία είχε ένα μαύρο μαγνήτη με ένα μόνο πηνίο. Αργότερα, πήρα μια SG Special, με δύο [P-90] humbuckers, και βάζω τους αρχικούς μου ενός πηνίου σε αυτή την κιθάρα. Αυτό της έδωσε έναν πολύ ωραίο ήχο. Σε μένα και στον Glen μας άρεσε να κάνουμε αυτά τα ασυνήθιστα πράγματα, και οι SG ήταν τέλειες γι 'αυτό. "
Έχοντας αναδειχθεί από τον Frank Zappa, το original group διαμόρφωσε τον ήχο του σε δύο άλμπουμ - το 1969, το ιδιαίτερο Pretties For You και το πιο παραδοσιακό rock Easy Action του 1970 - πριν καταλήξουν στον ήχο με τον οποίο έκαναν επιτυχία. Κανένα από αυτά τα πειραματικά άλμπουμ δεν έκανε εμπορική επιτυχία, αλλά με την παραγωγη του Bob Ezrin στο Love It To Death, το συγκρότημα βρήκε τα πατήματά του. Μέχρι εκείνη την εποχή, ο Bruce είχε εξελιχθεί σε ένα εξαιρετικό συνθέτη, έμπειρο σε riff και μελωδικό rock που έσκαβε βαθιά και έμενε. Επιπλέον, διάσπαρτα μεταξύ των επιτυχιών υπήρχαν περιπετειώδη κομμάτια όπως το επικό "Halo Of Flies".
"Μου αρέσουν τα riffs και οι μελωδίες", είπε ο Bruce, "αλλά μου αρέσει να παίζω κάτι σαν το" Muscle of Love ", το οποίο είναι πολύ φυσικό και πολύ άμεσο. Αυτά τα riffs - "Be My Lover", "I'm Eighteen", "Under my Wheels", "Elected" - συνήθως προέρχονταν από απλό jam και παίζοντας χαλαρα με την κιθάρα. Το "Halo of Flies," από το Killer, αποτελούνταν απο μέρη που έμειναν από άλλα τραγούδια. Συνήθιζα να παίζω αυτά τα κομμάτια, ως προθέρμανση και τα πήραμε και δημιουργήσαμε ένα τραγούδι από αυτά. Ξέρω τα όριά μου, δεν είμαι σπουδαίος σολίστας. Μπορώ να γράψω απλά lead, αλλά αυτό που πραγματικά μου αρέσει, είναι να γράψω ενδιαφέρουσες δομές ακόρντων".
Όλα τα μέλη της μπάντας τονίζουν ότι, χωρίς τον Buxton, το Alice Cooper group δεν θα μπορούσε ποτέ να έχει αποδώσει καρπούς. Ο Buxton δεν έδινε μόνο στη μπάντα την εικόνα του street-punk αλλά έκανε τον Keith Richards να μοιάζει με "Άγιο", και σύμφωνα με τα λόγια του Smith, "δίδαξε την μπάντα πώς να παίξει". Ο Buxton που πέθανε το 1997 στα 49 του, έγραψε ένα από τα πιο θρυλικά κιθαριστικά μέρη του rock - το riff για το "School's Out". Ο Glen και ο Michael ταίριαξαν μαζί με τρόπο που είχε ως αποτέλεσμα καθαρή μαγεία.
"Ο Michael έπαιζε συχνά με ανοιχτές χορδές ενώ ο Glen έπαιζε την ίδια χορδή πιο ψηλά στην ταστιέρα", δήλωσε ο Dunaway. "Η εισαγωγή στο" Long Way to Go "είναι ένα καλό παράδειγμα. Ακούγεται σαν μια ρυθμική κιθάρα, αλλά είναι στην πραγματικότητα δύο κιθάρες. Αλλά η πραγματική δυναμική, στην περίπτωση του Glen και του Michael, είναι ότι ενώ είχαν τελείως διαφορετικά στυλ και ήχους, παρ'όλα αυτά συμπλήρώναν όμορφα ο ένας τον άλλον. Γνώριζαν απόλυτα αυτό που έκαναν."
Ο Smith συμφωνεί: "Ο Michael και ο Glen ενορχηστρώνουν τα κιθαριστικά μέρη τους. Σε μερικά τραγούδια έπαιζαν την ίδια γραμμή, αλλά κάποιος μπορεί να είναι μια οκτάβα διαφορετική από τον άλλο. Μερικές φορές, αντί για δύο κιθάρες που παίζουν αρμονία, ο Glen έπαιζε με τρόπο που θα ενίσχυε το μπάσο. Αυτό ήταν κάτι που έκανε και ήταν πραγματικά διαφορετικό. "
Δυστυχώς, ο θάνατος του Buxton συνέβη πολύ πριν το συγκρότημα κερδίσει την είσοδο που τόσο του άξιζε στο Rock and Roll Hall of Fame, το 2011. Παρόλα αυτά, ο Cooper λέει ότι η αρχική χημεία του συγκροτήματος επανέρχεται όποτε τα εναπομείναντα μέλη παίζουν μαζί. Οι Smith, Dunaway και Bruce συνέβαλαν στο τελευταίο studio άλμπουμ του Cooper, το Welcome 2 My Nightmare (σ.σ. όπως επίσης και στο Paranormal) και ο Cooper υπόσχεται ότι οι φίλοι του θα συναντηθούν ξανά για μελλοντικά έργα.
"Όταν παίξαμε μαζί στην τελετή του Hall of Fame, ήταν σαν να μην χάσαμε ποτέ μια μέρα", δήλωσε ο Cooper. "Ο Neal, ο Mike και ο Dennis έχουν το δικό τους άγγιγμα όταν πρόκειται για τη μουσική μας. Είναι στο DNA τους - ενσωματωμένο στον τρόπο που παίζουν. "
Πηγή: Gibson.com
